Na haar zwangerschapsverlof had UWV appellante ziekengeld toegekend vanwege arbeidsongeschiktheid ten gevolge van zwangerschap of bevalling.
In het kader vaneen eerstejaars Ziektewetbeoordeling had de verzekeringsarts appellante wel arbeidsongeschikt, maar niet meer ten gevolge van zwangerschap en bevalling. Het bezwaar tegen dit besluit was afgewezen door UWV en de rechtbank had het beroep ongegrond verklaard.
In hoger beroep oordeelt de CRvB dat niet uit te sluiten is dat de zwangerschap van appellante een van de factoren is geweest die heeft bijgedragen aan het ontstaan en voortduren van de klachten. De Raad wijst op de via een Uitvoeringsbericht SMZ (10 januari 2020) gewijzigde Richtlijn ‘Zwangerschap en bevalling als oorzaak van ongeschiktheid voor arbeid’. Daarin is de vraag die de verzekeringsarts moet beantwoorden gewijzigd: Is de oorzaak van de arbeidsongeschiktheid tot werken uitsluitend gelegen in andere factoren dan de huidige zwangerschap of de laatste bevalling?.
Deze gewijzigde vraag, de ja, tenzij benadering, doet meer recht aan het doel van de wetgever en past bij de ontwikkeling in de jurisprudentie.